Jou vergeten kunnen wij niet, wij leven verder met een stil verdriet.
Slaap zacht, je hebt het verdiend, je vocht tot aan je laatste zucht.
Zoveel sterren aan de hemel, zoveel liefde hebben wij van jou gekregen.
In ons hart en gedachten blijf je bij ons.
We missen uw diepe goedheid maar bewaren uw warmte in ons hart.
Woorden voor zoveel verdriet zijn er niet.
Je liefde was steeds een gouden moment in ons leven
We zullen je missen, elke dag, maar in ons hart zal je blijven bestaan
Lieve vader (moeder), wij danken u voor dit mooie leven.
Wij kunnen jou niets meer
geven maar jij gaf ons veel om verder te leven
Jouw leven was zo heel gewoon maar juist daarom zo echt en schoon.
Met diepe dankbaarheid denken wij aan u terug
Je was voor ons een schat en leeft voort in ons gebroken hart.
Als elke druppel kon zeggen hoezeer we je missen, dan regende het elke dag.
Als liefde en herinneringen een brug konden bouwen, dan klommen we naar de hemel en brachten je terug.
Achter mijn stil verdriet glinstert nog steeds iets van uw schoonheid.
Gedenken is: elke gedachte als een bloem schikken tot een ruiker van herinneringen.
Als een zon die ondergaat, zo ben je van ons heengegaan.
Ook al ben je ver weg, in ons hart blijf je bestaan, want alle herinneringen zullen nooit verloren gaan.
Wanneer je verdrietig bent, blik dan opnieuw in je hart en je zult zien dat je weent
om wat je vreugde schonk.
Je vriendschap en gezelligheid blijft in ons leven, ’t is de leegte eromheen die verdriet
blijft geven.
De zon die jij bracht in ons leven zullen wij nooit vergeten.
We weten dat je op ons wacht, en met mooie herinneringen in onze gedachten, wordt
onze pijn een beetje verzacht.
Verder leven in het hart van hen die je liefheb, is nooit sterven.
Opgetild tot boven regenbogen, blijf je een synoniem van liefde.
In het gevoel van nooit vergeten, vind ik parels van je liefde weer.
Afscheid nemen is met zachte vingers dicht doen wat voorbij is en verpakken in goede
herinneringen.
We zullen je missen, maar in ons hart zal je met ons samenblijven.
Voor ons blijf je hier, diep in ons hart.
Hoe kan het leven, dat zo zonnig was, opeens zo droef en donker worden.
Het leven was mooi met jou, het wordt moeilijk zonder jou.
Leven is: vast willen houden en toch los moeten laten.
Altijd samen, nooit alleen, onafscheidelijk, altijd één.
Wat op liefde is gebouwd, vergaat niet.
De band is zo sterk, het afscheid zo moeilijk.
Sterven is geen afscheid nemen van het leven, wel van de tijd.
Zoveel verdriet, nu rest ons warm en gelukkig, de herinnering aan jou.
Het is ons geleend, de vele mooie dingen, ons eeuwig bezit zijn de herinneringen.
Geen schat op aarde is groot genoeg om jou te vervangen.
Afscheid nemen en scheiden, zijn dingen die door ’t hart snijden.
Als je hielp waar je kon, aan wat warmte en wat zon, heb je niet voor niets geleefd.
Plots ging je heen, onuitsprekelijk verdriet, vergeten zullen we je niet.
Haar (zijn) hart was ruim en goed met een gulle lach naar het leven.
Zij (Hij) bewaarde altijd de moed om het beste van zichzelf te geven.
Wat het leven heeft verenigd, kan de dood niet scheiden.
Leven zonder jou kent geen vreugde.
De herinneringen aan jou weerspiegelen je leven.
Het leven is een (lange) weg die te vroeg eindigt.
Het leven geeft, de dood neemt, herinneringen blijven.
Tranen kunnen ons verdriet niet doven.
Onze wegen zijn gescheiden, maar onze harten blijven samen.
Als vrienden gingen we door ’t leven, als vriend blijf je (bij ons) leven.
De goede herinneringen aan jou verzachten de pijn.
Wat ons ogen niet meer zien, blijft ons hart voelen.
Jouw leven was mijn hele bestaan, hoe kan ik nu verdergaan.
In het boek van het leven is het eind niet beschreven.
Achter tranen van verdriet, schuilt de lach van de herinnering.
Eens was je de zon in huis, nu ben je de zon in ons hart.
Door mijn tranen heen lijkt alle wazig, scherp blijft het profiel van jou.
Je beseft pas in de avond, hoe mooi de dag is geweest.
Moeders gaan maar sterven niet, ze leven om liefde te geven.
Een boek, zo groot, zal nooit bestaan, om te beschrijven wat jij voor ons hebt gedaan.
Jaren zijn voorbij gegleden, toch weten wij beslist, jij wordt nog zo vaak gemist.
Er klonk in jou een levenslied, een echte vriend vergeten wij niet.
De nacht wisselt met de dag, het licht met de duisternis, maar de herinnering aan jou blijft.
Voor heel de wereld was hij een vriend, voor ons was hij de hele wereld.
Wie voortleeft in het hart van de zijnen, kan nooit uit het leven verdwijnen.
Voorbij de wolk van mijn verdriet, licht jouw gelaat soms even op
Een moeder uit de duizend.
Je woorden dragen verder…je handen geven voort…
Weet dat onze tranen een zee vormen van mooie herinneringen aan jou.
Ik huil om jou ook als ik lach. Het gemis dat blijft echt iedere dag.
De hemel heeft er een mooie ster bij, en dat ben jij.
Het leven is slechts een knipoog in de tijd, daarna zijn we allen samen, voor altijd.
Nu jouw levenswind is geluwd, zalven de mooie herinneringen onze wonde en bittere
pijn.
De mooiste bloemen bloeien vaak in het verborgene.
De stilte die je achterlaat is groot, maar in ons hart blijf je leven.
Als je door de nacht gaat zonder één ster, denk er dan aan dat boven de wolken
iemand naar je glimlacht.
Er is de pijn om het gemis maar we hebben uw warm hart als erfenis.
De herinnering blijft zoals je was, in eenvoud sterk en groot.
Je blijft geborgen in onze herinnering.
Veel fjne herinneringen verzachten ons verdriet.
Zo dicht bij, maar aan de andere kant ook zo ver weg.
Ook al ben je van ons heengegaan, jij zult als de mooiste regenboog hoog aan de
hemel staan.
Waar je ook bent heengegaan, in ons hart blijf je voortbestaan.
Veel gelukkige jaren waren we samen, samen waren we één maar nu jij er niet meer
bent moeten we verder zonder jou … alleen.
Er is een schakel die de dood niet kan verbreken, liefde en herinnering leven altijd
voort.
Bezige handen en een sterke wil vielen na een bewogen leven stil.
Uw kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen vergeten u nooit.
Genoten heb ik van je humor, gekoesterd heb ik me aan je warmte, bewonderd heb
ik je om je vechtlust. Dag lieve kanjer…
Vlinder, fadderend in de lucht, doe hen de groeten in jouw vlucht als je ze boven de
hoogste bomen wellicht zult tegenkomen.
Het leven is dragen, het leven is gaan, het leven is bestaan zonder al te veel vragen
Aan een tere draad van tranen rijg ik stil de maanden van gemis…
Een stoel blijft leeg, een stem blijft zwijgen maar in mijn hart zal je altijd blijven.
In een zee van liefde geboren, op golven van liefde gestorven.
Haar leed is geleden, de cirkel is rond. Nu krijgt ze de rust die ze hier niet meer vond.
Als leven lijden wordt, is rusten goed.
